Гадаадад суралцсаныхаа анхны жил зуны амралтаараа хөдөө гэртээ ирлээ. Днеприйн хөвөөнд арваад сар болохдоо ногоон модонд нүд цадаж, улаан шөлөнд ходоод дассан говийн хүүд гандуухан зуны шаргал толгод бүлээсгэсэн халуун салхи урьд үзээгүй юм шиг сонин, айл саахалтынхан цуглаж ирээд миний цагаан болсныг гайхан: -Пээ чи минь өвс идэж, ус ууж яваад ирээ юу даа хэмээн мар мар хөхрөлдөнө. Нар салхинд чанагдан борлоод ширүүн галын боорцог шиг болсон хүмүүсийн дунд чийгтэй газар байшин саванд бүгж байгаад ирсэн миний царай их л содон, дэвсгэр дор ургасан ногоо шиг өлөн цагаан юм байсан байх даа.

Манайх Цээлд, Бөөдэйнх Улаандэлд зусч байлаа. Цээлийн тойром нууралчихсанаас хойш тэдний адуу, тэмээ усны үнэрээр цуван ирэх болж бид хоёрын уулзаж байхад ганц сайн шалтаг болсон юм. Бөөдэй ээжтэйгээ хоёулханаа суудаг болохоор тэмээ малдаа өөрөө л явна.

Утас жингэнэтэл дуугарав.

Бидний дунд нэгэн охин амьдардаг байлаа. Тэрээр бага байхдаа бидэнтэй адилхан жирийн л хүүхэд байлаа. Түүний гэрэл цацарсан инээд, тэгшхэн шүд, хүүхдийн гэнэн томоогүй аашинд хүн бүхэн л татагддаг байв.